Zapadał zmrok .Wiatr znad jeziora przyniósł rześkie powietrze. Wokół niej szumiała dzika knieja. Ciszę przerywał jedynie głos ptaków nawołujących się do podniebnych gniazd. Jak pięknie być ptakiem - pomyślała. Szybować nad światem, bez wspomnień wczorajszego dnia i bez troski o jutro. Mieć swoje gniazdo wśród gwiazd i troszczyć się jedynie o jedzenie. Wieść życie bez cieni, budzić się o poranku, a zasnąć z nadejściem nocy. Bez walki o karierę, o miejsce pośród ludzi, o akceptację. Nie gnać wciąż do przodu w wyścigu szczurów. Jakież życie byłoby piękne....

Zatopiona w rozmyślaniach nie zauważyła cienia, który przemykał między drzewami. W ciemności było widać jedynie jego oczy rozjaśnione blaskiem księżyca w pełni. Podkradł się już bardzo blisko, znalazł wygodne legowisko na miękkim mchu i położył głowę na łapach wsłuchany w nuconą przez nią melodię. Czas łowów zbliżał się, lecz miał jeszcze chwilę na zebranie sił.

Nagle podmuch wiatru przyniósł melodię z ośrodka wypoczynkowego położonego na drugim brzegu. Doleciały pojedyncze słowa "wzięła garść...bo to nic nie boli...zasnęła powoli...".Przed oczy Klaudii napłynęła nowa fala obrazów. Ujrzała siebie we Wrocławiu, gdy płakała samotnie zastanawiając się jak cicho i bezboleśnie odejść z tego świata. Poszybować wolna jak ptak ku nieznanemu. By porzucić padół trosk i niczym czysta energia unosić się nad życiem bez celu, obserwując obiektywne, nic nieznaczące obrazy. Wtedy była gotowa odejść, uwolnić się od tych wszystkich ludzi, którzy patrzyli na nią z politowaniem. Od fałszywych przyjaciół i od prawdziwych wrogów. Gdy tak siedziała samotnie, zjawił się Ktoś i podał jej dłoń. Był dla niej ważny. Jej zauroczenie trwało już długo, lecz Ktoś tego nie dostrzegał. Była dla niego niczym powietrze, aż do tamtej chwili, gdy pojawił się przy niej, gdy najbardziej tego potrzebowała. Tylko dzięki niemu przetrwała i mogła siedzieć teraz nad jeziorkiem. Oto pierwsza próba...

Stare dzieje - stwierdziła. Powrót z Wrocławia do rodzinnego miasta zaowocował kolejną próbą. Oto znalazła krawędź. Pomiędzy malowniczymi wapiennymi skałkami ziemia otwierała swą paszczę, gotowa przyjąć ofiarę. Nie zważając na znaki zakazu wstępu, stanęła na brzegu dawnego kamieniołomu i spojrzała w pustkę. Oczy śmierci były piękne. Wystarczyło zrobić jeden krok, by zatopić się w ich głębi, lecz to byłoby zbyt łatwe. Tak prosto odejść, a przecież najbardziej cierpią ci, którzy zostają...Pomyślała o pełnych zaufania rodzicach, o tym co jeszcze czeka ją w życiu, o miejscach i ludziach, których mogłaby poznać, o samotności śmierci i o być może czekającej gdzieś na nią drugiej połowie. Uniosła stopę by zrobić krok i zawahała się. Potem odwróciła się i odeszła mając już w umyśle zarysowany plan swojego końca. Następnym razem.

Szary kształt przeciągnął się i otworzył oczy. Zobaczył ją nadal siedzącą samotnie na brzegu. Emanował z niej smutek. Ludzie - pomyślał, jakież to dziwne stworzenia. Jedyne z istot, które potrafią dążyć do całkowitego samozniszczenia. Dziwny jest ten świat...

Wiatr zmienił kierunek i muzyka ucichła, Klaudia jednak była tak zatopiona w myślach, że nawet tego nie zauważyła. W swoich wspomnieniach przeniosła się znów do czasów, które dawno minęły.

Niedaleko niej, w jakimś dzikim obozowisku został włączony magnetofon i leśna cisza napełniła się balladami Kata. Szary cień zaczął uważnie nasłuchiwać. Coś skradało się na prawo od Klaudii. Próbował wyczuć jego aurę jednak był za daleko. Zatrzymał się. Nagle usłyszał przeraźliwy pisk. Wytężył wzrok w ciemności. Zobaczył swego brata, który właśnie pożerał głupiego ptaka, który nierozważnie zbudował gniazdo tuż nad ziemią. Uspokoił się i postanowił dalej słuchać szeptu podobnego do modlitwy, który wydobywał się z ust samotnej postaci nad jeziorem.

Po dyskotece znalazła się sama w pięknym pokoju. Przez okno zaglądał księżyc. W radiu leciała akurat jej ulubiona piosenka Scorpions. Usiadła po turecku na podłodze i cicho zaczęła odmawiać litanię do Mocy. In nomine, Dei nostri.....Prosiła o wewnętrzny spokój, o szczęście, o zdrowie dla chorego przyjaciela. Gdy skończyła modlitwę, do pokoju weszła koleżanka. Dalsza część wieczoru upłynęła w radosnym nastroju. Następnego dnia obudziła się o wschodzie słońca pełna energii i zapału na przywitanie nowego dnia. Jej radość nietrwała długo.

Przebudzenie z rozkosznego życia do okrutnej rzeczywistości okazało się brutalne. Początkowo Klaudia nie mogła uwierzyć w otrzymaną wiadomość. Zaczęła miotać się niczym szalona w znienawidzonym mieście. Jej głowę przepełniały myśli, które pędziły jak szalone. Biegła przed siebie bez celu. Potrącała przechodniów zdziwionych jej nietypowym zachowaniem i błyskiem obłędu w oczach. Czuła jak jej serce wypełnia pustka. Łzy płynęły nieprzerwanym strumieniem. W szalonym biegu próbowała uciec od swoich myśli. Było to jednak niemożliwe. Miasto zdawało się otaczało ją i przytłaczało. Nagle obok niej znalazła się koleżanka próbując ją uspokoić i ukołysać niczym dzieciątko, które przestraszyło się wymyślonego stwora.. Klaudia jednak odrzuciła ręce, które ofiarowywały jej pomoc. Pogrążyła się we własnym smutku i bezsilnej nienawiści dla życia. Powrót do domu był dla niej koszmarem. Tak jak następne dni, przepełnione łzami, ostrymi narzędziami, błaganiem o swoje odejście lub Czyjś powrót. Razem ze swoją przyjaciółką uciekła w alkohol i zabawę, po to by nie myśleć, by zapomnieć, by coś z sobą zrobić. Była to próba poradzenia sobie z rozszalałymi uczuciami pomieszanymi z narastającym marazmem. Cóż, gdy nie ma się wsparcia w bliskich, pozostaje alkohol jako ucieczka. Skutki podjętych decyzji, sprawiły, że prawie osiągnęła dno. Dopiero, gdy rodzice wywieźli ją w Polskę by rozłączyć ją ze znienawidzonym przez nich towarzystwem, po długich samotnych rozmyślaniach o śmierci, zaczęła się odradzać.

Wilk zastrzygł uszami zainteresowany dalszą historią Klaudii. Choć dokuczał mu głód postanowił wysłuchać opowieści dziewczyny do końca. Cichutko wstał , podszedł do niej i zaskomlał. Powoli odwróciła się do niego. W jej oczach nie zobaczył strachu, a tylko determinację i zaciekawienie. Co tu robisz piesku? - spytała, nieświadoma, że zwraca się do krwiożerczej bestii, jaką był na codzień. Ufnie wyciągnęła rękę aby go pogłaskać. Odsunął się gdyż tak nakazał mu instynkt, jednak po chwili podszedł i położył pysk na jej kolanach.. Zaczęła gładzić jego skołtunioną sierść. Chwilę później spytała swym perlistym głosem, czy chciałby posłuchać jej opowieści. Wilk polizał ją po ręce. Odczytała to jako zgodę.

Powróciła do swoich czarnych myśli, do wspomnień, które choć pokryte cienką pajęczyną zapomnienia nadal wyraźnie rysowały się w jej pamięci.

Oto nadszedł koniec wakacji. Powrót do szkoły, do domu, do dawnych znajomych i do pustki po Nim. Zaczęła pisać. Był to najlepszy sposób, aby wyrazić sprzeczne emocje jakie w niej drzemały. Początkowo utwory Klaudii były przepełnione dekadentyzmem. Jednak wraz z nadchodzącą wiosną, dzięki pomocy od osoby, która stała się jej przyjacielem, wierszydła zaczęły emanować optymizmem.

Drogą w pobliżu jeziora zbliżał się jakiś mężczyzna. Wilk zjeżył sierść gotowy bronić swojej towarzyszki. Klaudia popatrzyła w stronę drogi i jej twarz rozjaśnił uśmiech. Oto nadchodził On. Gotowy podać pomocną dłoń, zawsze przy niej gdy potrzebowała bliskości. Poznali się 4 lata wcześniej. Początkowo nie zauważała Go wśród tabunów przypadkowych ludzi, jednak z czasem odkryła jak bardzo różni się od tych, dla których życiowym celem jest znalezienie pieniędzy na alkohol. Klaudia nauczona przez życie obojętności wobec życia i ludzi, odkryła, że istnieje ktoś dla kogo może być wartościową osobą, ocenianą nie poprzez pryzmat portfela, czy wygląd zewnętrzny. Prosił ją tylko o to, by była naturalna. Z dnia na dzień stawał się dla niej ważniejszy. Przy nim mijały smutki, wszystko co złe traciło znaczenie. Choć początkowo czuła się zimna, wyprana z uczuć, gotowa w pokorze przyjąć samotność, On obudził w niej coś, czego nie chciała wypowiedzieć na głos. Bała się. Bała się, że pryśnie czar, w którym trwała.

Witaj Słońce ty moje - powiedział podchodząc. -Zauważyłem, że patrzysz na drogę. I co widziałaś? Przyszłość...? Uśmiechnęła się i wtuliła w jego ramiona. Bardzo możliwe Króliczku - odpowiedziała.