|
 |
|
|
|
|
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
|
|
|
|
|
|
-
-
-
-
|
|
|
 |
 |
|
autor: Mariola Badowska
Powrót
Dzień
Zwlekam się, za szybą już krwawi słońce.
Trzeba wstać, nowy Dzień.
Świadomość wczorajszego Dnia
nadaje mi sens i śmiałość deptania po rosie.
Zimna kawa w kubku na podłodze.
Zapisane kartki z jeszcze niewgryzionym atramentem.
To mój nowy Dzień.
On ścieka powoli po szybie i
patrzy na mnie jasnym ślipiem, łypie.
Każe wylać kawę,
do szuflady włoży kartki.
Jest mi panem czasu,
Żarówką, której nigdzie się nie kupi.
Starą kliszą, która się nie kończy.
Kołem, które toczy się pod górę.
Mam dla niego być królową życia.
Mam w nim być sama sobie sobą.
Jak ćma pożądać jego światła,
jak ćma sycić się nim przez chwilę.
A potem popaść w sen
i śnić mój nowy Dzień.
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
huśtawka
uczepiłam się twoich ust
czyniąc z nich huśtawkę
obłędu
śmieję się teraz jak dziecko
gdy mijam Twoje oczy
unosząc się
i
opadając
na huśtawce obłędu
z której jeszcze nie spadłam
Ewa Turska
|
|
|
